Angelo Cloete
-
/
Angelo Cloete was born in Wynberg, Cape Town, and was 29 years old at the time of the interview. His family moved to Clanwilliam – his mother’s birthplace – when he was only four years old.
Angelo Cloete has been actively involved with creative projects in the community since a young age. He is a founding member of Comnet and a ‘graduate’ of the University of Cape Town’s Clanwilliam Arts Project. He has been a vital influence in the annual Lantern Parade, and speaks of the value the festival has to the community.
Angelo Cloete was born in Wynberg and lived on the military base where his father was a soldier. The family moved to Clanwilliam, his mother’s birthplace, when he was four years old. In 1999 he participated in the Living Landscapes project, which lasted for two years and became the Lantern Festival, which he is still a part of. In 2007 Angelo was a founding member of ComNet Creative Arts Group. He is now a part of the Farm Schools Project and facilitates drama education at Elisabethsfontein.
Angelo feels that the Lantern Festival teaches children moral values and gives them the exposure and opportunity to actualise their talents, express themselves and gain self-confidence. He says they find their identity through the Lantern Festival. Some children come from family histories of drug and alcohol abuse and find a safe space in which to express themselves at the Lantern Festival. The festival has had a great impact on the children and the community. It is one of the biggest events of the year and people look forward to it happening. It gives parents the chance to boast about their children.
Angelo says that the festival has helped him to find his identity and his history and has taught him about the San. He always thought that coloured people were merely “made and left to be”, but has learned more about their history through the Lantern Festival. He has also come to appreciate the environment in which he lives. Angelo says he can teach others what he has learned. He believes that the Lantern Festival is sustainable because of the community involvement and support, but it will still require capital.
Okay, so, I was born in Wynberg Military Hospital. My father was a, was a soldier at Eerste River. We lived on the base for four years, then we came back. When my father finished with the army we came back to my mother’s birthplace, named Clanwilliam. I am the youngest of two children, my older sister, she died in 2009, so I’m basically the only child left now. My mother also died, in 2004, so it is only me and my father who are still together. I currently live in Clanwilliam. I am 27, 29 years old, born 27 September 1982.
Yes, so in two thousand and, in 1999, I… the Clanwilliam Living Landscape Project, by professor John Parkington, yes, he started, he started a project where we started drawing, and it was the Clanwilliam Arts Project, that was the name of the project. And we went there and, yes, we drew and we learnt more about the rock arts and we started drawing on small stones and so on, and I was part of their Clanwilliam Arts Project. At that time I was in Grade, in Grade 5. The project carried on for two years, then Mark Fleischman and his wife Jenny Reinet (?? 02:28) became involved and wanted to start a Lantern Festival. And in 2001, 2002 the Lantern Festival… So I have been a participant from the start, at the Clanwilliam Arts Project, which then changed into the Lantern Festival because the element of lantern making was added. Drama was added, performing arts like drama, dance, and then they also brought in art, the drawing part, making things and so on. It then happened that the Clanwilliam… the lanterns, which changed it into the Lantern Festival. Ehm, so in 2012, I started becoming a bit older, after I, I had been, I was in, I had been part of them. In 2007 the Magnet Theatre had their outreach project on the N7, and they then, we then founded a community drama group named ComNet Creative Arts Group. So I was also one of the founding members, and so they later saw to it that became facilitators rather than participants. So they carried on with us over the years. We are now more like, we have become part of, we worked with the drama, two students, together with the, worked with the arts students, we started working more and more together with the dance students, so we started taking the lead. So we were no longer just in the, in the part of, we didn’t just attend the workshops, we started taking the lead and started presenting workshops. Anything else?
Yes, how did you decide to become involved?
It, it actually, it just happened. What I mean by that is that, because we, they were, you know, we… through the school. The Clanwilliam Arts Project, came to the school at Sederberg – that year I was at Sederberg, you know – and through that I became involved, and through that I became part of it. So that was how I became involved. And as I kept on developing, I later became a facilitator.
How is the Clanwilliam community involved in the project?
They are, the majority isn’t actually involved in it. I mean, the adults aren’t involved, because it is, it is actually offered for the youth. The children are – the workshops are based on the, around the children, from the age of Grade R up to… So they, so the project is designed for them. But, there are actually not like many… adults are not actually part of the project.
What does the project show the community of Clanwilliam?
At this moment it teaches the children moral values, it teaches the children… It gives the children exposure – they now get the opportunity to, to come forward and show their talents. And, and it also gives the children, a narrative; it gives the children a voice, to say how they feel. They don’t have people who listen to them every day, and then the students come and we come, then that week the children express their feelings. And, and for the future, I think, for the next generation, if we – we have big problems in our community, like drug abuse, and children become, and children lose respect and other things and, and that week will not, cannot change everything because it’s only a week, but I think the children learn, find themselves, find an identity in themselves and I think, and through that I think we can, by running such projects… If such a project can, can be offered right through the year, then I think we’ll have a better future and, and then the children will, because the project gives children other alternatives to live for. So I think in the future there is actually a very, not like in the near future, but in the wider future, it will have a very good influence. On the communities.
Do you think the Clanwilliam people look forward to the festival?
It is one of the biggest, especially in the, if one can put it like that, in the “coloured” community, it is one of the biggest projects that is part of our people’s lives. Because it… in the first place, it is very economical [sic], no money is paid, you know, and, and like in, the children, our people can’t, don’t have the money to take the children to workshops to maybe, like, strengthen their skills like dance and drama and so on. That week the children are exposed to all those types of things, and the child… For the people it is to see these spectacles, like the big structures that are in the streets – we just don’t walk through the streets any more because of safety concerns, but to see it, how the people reach children, and to see the handiwork of the children, what they’ve done, like the lanterns they’ve made… There is an art exhibition, so we can see how the children, the works that the children have made and they can brag about their children and so on. So I think it is… People, when, when the Lantern Festival is over, like on the Monday – the Sunday is the parade and the show – so the Monday people ask, when is the next Lantern Festival? Next month they ask, when is the next Lantern Festival? So people look forward to the Lantern Festival, and we are more than 3 000, 4 000 people, who every year, annually, have attended this Lantern Festival, for the past 15, 16 years.
How has the Lantern Festival influenced you?
It made me… I started, learning about human relations, that I can say. I started thinking about my identity, and I, I found it again through the Lantern Festival. Through… I didn’t know anything about the, about the San. And, and, yes, about the San, my history. And where I come from. I felt, us Coloureds were just made and left like that and… But, but I, that’s where I was wrong, and I actually felt more… I discovered how rich we actually are in culture. Like, yes, like the San stories, there’s actually, it’s something beautiful that you don’t get elsewhere. And another thing is, I am part of the area where I’m living. Other people come from different places, and from different countries, and they come and enjoy our surroundings, and we think it is only stones and rocks and, and flowers and stuff – we don’t really find value, we don’t really value the beauty of what we have. So that is actually what I’ve also learnt. And the Lantern Festival also gave me the, also gave me the opportunity – a few years back I was at the Magnet Theatre and I also shadowed Mark at UCT with a production they had, “Voices by night”, and, so here where I am now, together with… I’m currently here at Elizabethfontein Primary and I’m their drama facilitator. So all those things that I learnt from them, I could take and make my own and then come and transfer to the children of Betjesfontein. So that is the, yes…
How do you see the future of the Lantern Festival?
At the… I… there is a, is a big, there is a big future for the Lantern Festival, but it also depends on our stakeholders in our community, like our municipalities, businesses, they have to start buying in. Because look, there’s the process and the project costs a huge amount of money, so without capital the project cannot continue. But, if you… You just have to look at the openness of the creativity and what it means in the lives of the children. I think this project is a continuing, a sustainable project, but without capital we won’t be able to continue.
Angelo Cloete is in Wynberg in Kaapstad gebore en was 29 jaar oud ten tyde van die onderhoud. Toe hy vier jaar oud was, het die gesin verhuis na Clanwilliam, sy ma se geboortedorp.
Angelo was van jongs af aktief betrokke by skeppende projekte in die gemeenskap. Hy is ’n stigterslid van ComNet en is al jare lank betrokke by die Universiteit van Kaapstad se Clanwilliam-kunsprojek. Hy het ook ’n groot bydrae tot die jaarlike Lanternfees gelewer en verduidelik hoe waardevol die fees vir die gemeenskap is.
Angelo Cloete is in Wynberg in die Kaap gebore. Hulle het op die militêre basis gewoon want sy pa was ’n soldaat. Toe hy vier jaar oud was, het die gesin verhuis na Clanwilliam, sy ma se geboortedorp. In 1999 het hy aan die Clanwilliam Living Landscape-projek deelgeneem. Dié projek was twee jaar lank aan die gang toe dit oorgegaan het in die Lanternfees, waarby hy steeds betrokke is. In 2007 was Angelo ’n stigterslid van die ComNet Creative Arts Group. Hy is nou betrokke by die Plaasskoleprojek en fasiliteer drama-opleiding op Elisabethsfontein.
Angelo voel die Lanternfees leer kinders morele waardes aan, gee hulle blootstelling en skep vir hulle geleenthede om hulle talente uit te leef, hulleself uit te druk en hulle selfvertroue uit te bou. Hy sê hulle vind hulle identiteit deur die Lanternfees. Sommige kinders het ’n familiegeskiedenis van dwelm- of drankmisbruik en die Lanternfees bied hulle ’n veilige ruimte waarin hulle uitdrukking aan hulle gevoelens kan gee. Die fees het ’n groot impak op die kinders in die gemeenskap. Dit is elke jaar een van die groot geleenthede en mense sien uit daarna. Dit gee ouers die geleentheid om met hulle kinders te spog.
Angelo sê die fees het hom gehelp om sy identiteit te vind en die geskiedenis van sy mense, die San, te leer ken. Hy het altyd gedink Kleurlinge “is maar net gelaat maak en gelaat staan”, maar deur die Lanternfees het hy meer van hulle geskiedenis geleer. Hy het ook geleer om die omgewing waarin hy woon, te waardeer. Angelo sê hy kan sy kennis met ander deel. Hy glo die Lanternfees is volhoubaar danksy die betrokkenheid en ondersteuning van die gemeenskap, maar dat dit nie sonder kapitaal sal kan voortgaan nie.
Oukei, so ek is gebore in Wynberg Militêre Hospitaal, my pa was ’n, was ’n soldaat by Eersterivier. Ons het vier jaar op die basis gewoon. Nadat ons toe teruggekom het, toe my pa klaargemaak het by die Weermag, en ons het toe teruggekom na my ma se geboorteplek toe, genaamd Clanwilliam. Ek is die jongste van twee kinders. My ouer suster – sy’s nou alreeds afgesterwe in 2009, so ek is basies al kind mos nou nog. My ma is ook afgesterwe in 2004, so dis nog net ek en my pa wat nog bymekaar is. Ek is tans woonagtig in Clanwilliam, ek is ge-, ek is sewe-en-twintig, nege-en-twintig jaar oud, gebore die 27ste September 1982.
So, in 2000 en, in 1999 het ek, was ek, het die Clanwilliam Living Landscape Project, deur professor John Parkington, hy het, ja, hy’t begin met so ’n projek wat ons beginne teken het, en dit was Clanwilliam Arts Project, was die, was die projek se naam. En ons het gegaan en, ja, ons het geteken, en ons het meer geleer oor die rotskunste en ons het klippies beginne teken en goed, en ek was deel van hulle Clanwilliam Arts Project, projek. Ek was, daai tyd was ek in graad, in graad vyf gewees. Die projek het twee jaar aangegaan waar Mark Fleischman en sy vrou, Jenny Reinet, (?? 02:28) ingekom het, en hulle het gevoel hulle gaan ’n Lanternfees begin. En, in 2001, 2002 het die Lanternfees, so ek was nou al van die begin af was ek ’n participant in, by die Clanwilliam Arts Project, wat toe verander het mos na die Lanternfees omdat die element van die maak van lanterns ingekom het. Drama het bygekom, uitvoerkunste soos drama, dans, en dan het hulle kuns ook ingebring, die tekengedeelte, die maak van goedjies en so, dit het toe so gekom dat die Clanwilliam, by die lanterns, wat dit nou verander het na die Lanternfees toe. So in 2012 wat ek so ’n bietjie ouer beginne raak het, nadat ek, ek is, was in, ek was deel van hulle. 2007 het, het Magnet Theatre hulle uitreikingsprojek gehad op die N7-pad, en hulle het toe, ons het toe ’n gemeenskapsgeselskap gestig met die naam van ComNet Creative Arts Group. So ek was ook deel van die stigterslede gewees, en … So, hulle het toe later vir ons lat ons meer fasiliteerderswerk gedoen het as wat ons participants was. So het ons met hulle aangegaan, oor die jare het ons nou meer soos in, ons het deel geraak van, ons het saam met die drama, twee studente gewerk; saam met die, saam met die kunsstudente gewerk; saam met die dansstudente het ons meer beginne meewerk. So, ons het beginne leiding vat, so ons was nie meer net in die, in die gedeelte van, ons het nie net die werkswinkels bygewoon nie, maar ons het beginne leiding vat en beginne werkswinkels aanbied.
Enigiets?
Ja, hoe het jy besluit om daarby betrokke te raak?
So, dit, dit het eintlik, want, soos vanself gekom. Wat ek net bedoel daarmee is dat omdat ons, hulle was mos, ons het van die skool af, die Clanwilliam Arts Project het, het mos dit, skool toe gekom, by Sederberg, daai jaar was ek mos op Sederberg, nè, en daardeur het ek beginne betrokke geraak, en daardeur het ek mos nou ingekom. So, dis hoe ek betrokke geraak het. En mos nou maar net aanhoudend, soos ek maar net ontwikkel het, in die projek dat ek nou later mos self vir hulle ’n fasiliteerder geraak het.
Hoe is die Clanwilliam-gemeenskap betrokke by die projek?
Hulle is, die groot meerderheid is nie eintlik daarby betrokke nie, en ek bedoel nou van die grootmense, is nie betrokke, want dit is mos nou, dit word eintlik aangebied vir die jeugdiges. Die kinders word werk-, die werkswinkels is gebaseer op die, om die kinders van die ouderdom af van graad R af tot en met … so hulle, so, die, die projek is ontwerp vir hulle. Maar, so daar is nie eintlik soos in baie passi-, kinders, grootmense is nie eintlik deel van die projek eintlik nie.
Hoe dink jy, hoe is die projek huidiglik? Wat beeld die projek uit vir die gemeenskap van Clanwilliam?
Dit leer op hierdie oomblik, leer dit vir die kinders morele waardes aan, dit leer vir die kinders. Dit gee vir die kinders ook blootstelling, wat mos nou nie geleentheid kry om, om hulle talente te vorendag te bring nie. En, en, en dit gee ook vir die kinders, ’n narrative, dit gee vir die kinders ’n stem, om te sê hoe hulle voel, daar’s nie elke dag mense wat na hulle luister nie, en dan kom die studente en ons kom, dan is daai week, dan express die kinders hulle gevoelens. So, en, en vir die toekoms, ek dink, vir die volgende generasie, as ons – ons sit met ’n groot probleem wat in onse gemeenskap is, soos die dwelmmisbruik en kinders word, en kinders verloor respek en ander dinge en, en daai week sal nie als kan verander nie, want dis net ’n week, maar ek dink die kinders leer, vind vir hulleself, vind identiteit in hulleself en ek dink, en daardeur dink ek kan ons, deur sulke projekte aan te bied, as so ’n projek kan, dwarsdeur die jaar kan aangebied word, dan, dink ek, sal ons onse beter toekoms het, en, en, en dan sal die kinders, want die projek gee vir die kinders ander alternatiewe om voor te lewe, so ek dink, in die toekoms is daar eintlike ’n baie, dis nie soos nou in die nabye toekoms nie, maar in die breë toekoms in, het dit ’n baie goeie invloed. Vir die gemeenskappe.
Dink jy die Clanwilliam-mense sien uit na die festival?
Dit is een van die grootste, veral in die, as ’n mens dit nou so kan stel, in die “kleurling”-gemeenskap is dit een van die grootste projekte wat deel is van onse mense se lewens, want, in die eerste plek is dit baie ekonomies. Nie vir, daar word mos nou nie geld gebetaal nie, en, en soos in, die kinders, ons mense kan nie, het nie geld om vir die kinders te vat na werkswinkels toe, om vir hulle, miskien soos in hulle vaardighede mos nou te versterk nie, soos dans en drama en so. Daai, daai week kry die kinders blootstelling aan al daardie tipe van dinge, en die kind . . . Vir die mense is dit om hierdie spektakels te sien, soos die groot strukture wat, wat in die strate rond-, ons loop nou net nie meer deur die strate nie, as gevolg van veiligheid-doeleindes, maar om dit te sien, hoe die mense kinders bereik, en om te sien die kinders se handewerk wat hulle, wat hulle gedoen het, soos die lanterns wat hulle gedoen het, daar word ’n kunsuitstalling gedoen, so ons kan sien hoe die kinders, die kinders se werke wat hulle gedoen het, en hulle kan spog op hulle kinders en goed. So, ek dink dit is, die mense, as, as, as, as die Lanternfees nou verby is, soos die Maandag, die Sondag is die parade en die vertoning, so die Maandag, dan vra die mense, wanneer is die volgende Lanternfees? Volgende maand vra hulle, wanneer is die volgende Lanternfees? So die mense sien uit na die Lanternfees, en ons is meer as drieduisend, vierduisend mense wat elke jaar, jaarliks, hierdie Lanternfees vir die afgelope vyftien, sestien jaar nou al bywoon.
Hoe het die Lanternfees jou beïnvloed?
Dit het mens laat, ek het, beginne menseverhoudings beginne aanleer, daai kan ek sê. Dit het beginne vir my lat dink ek het my identiteit, en dit, weer gevind deur die Lanternfees. Deur, ek het niks geweet van die, van die, van San nie. En, en, en, maar ja, van die San, my geskiedenis nie. En waarvan af ek kom nie, en ek het gevoel, ons kleurlinge is maar net gelaat maak en gelaat staan, en, maar, maar ek, waar ek verkeerd was en ek het eintlik meer gevoel, uitgevind hoe ryk ons eintlik werklik in kultuur is. Soos, ja, soos in, soos die San-stories, daar’s eintlik, dis iets moois, wat jy nie in ander omgewings kry nie, en dan die volgende een is, ek was deel ook nou in die omgewing waar ek nou in woon. Ander mense kom uit verskillende plekke uit, en van verskillend lande af, en hulle kom geniet onse omgewing, en ons dink dit is net klippe en rotse en, en, en blommetjies en goed, maar ons vind nie eintlik die waarde uit, en ons waardeer eintlik nie die mooiheid wat ons het nie, so dit is eintlik wat ek ook eintlik geleer het. En ook dat die Lanternfees het my die, het ook vir my die geleentheid gegee – ek was ’n paar jaar terug was ek by Magnet Theatre en ek het vir Mark ook by UCT ge-, gaan shadow met ’n produksie wat hulle gehad het, “Voices by night”, en, so ook hier wat ek ook nou saam met, ek is nou hier tans hier by Elizabethfontein Primêr, en ek is hulle dramafasiliteerder en al daardie dinge wat ek by hulle geleer het, kon ek toe vat en dit my eie maak en dit dan oor kom dra aan die kinders van Betjesfontein. So, dis die, ja …
Hoe sien jy die toekoms van die Lanternfees?
Op die, ek, daar’s ’n, is ’n groot, daar is ’n groot toekoms vir die Lanternfees, maar dit hang ook af van ons stakeholders in onse gemeenskap, soos onse munisipaliteite, besighede, hulle moet ook beginne inkoop, want kyk, dit is die proses en die projek wat gehou word, is, dit kos verskriklik baie geld. So, sonder die kapitaal kan die projek nie aangaan nie, maar, as ’n mens, mens moet net kyk aan die openheid van die kreatiwiteit en wat dit aan die kinders se lewens beteken, dink ek hierdie projek is ’n aaneenlopende, ’n sustainable project, maar sonder kapitaal sal ons nie kan voortgaan nie.